Οργισμένη μου θάλασσα

Και να πονάς, και να πονώ με τον πόνο τον δικό σου !
Γιατί δεν μπορώ να σου τον πάρω,μάτια μου !
Ούτε που ξέρεις πώς το θέλω
Πόσο πολύ το θέλω.

Εγώ είμαι ξύλο από ναυάγιο και εσύ το κύμα
που μια με διώχνεις στην κόλαση
και μια που με τραβάς στην αγκαλιά σου.

Και δεν θα κλέψω ποτέ αυτά τα χείλη
Και δεν θα γευτώ ποτέ αυτόν τον παράδεισο

Εγώ θα είμαι το ξύλο που σου κρατά παρέα ,οργισμένη μου θάλασσα
Ενώ εγώ λιώνω σιγά σιγά στα αλάτια σου
Με ένα μειδίαμα στα διψασμένα μου χείλη

Είναι ο φόβος του αμφίβολου που με κυριεύει
Είναι ο φόβος των μελλούμενων τρικυμιών

Και να γελάσεις, και να γελάσω μαζί σου και γω !
Γιατί δεν έχω λόγο να μη χαρώ για σένα,μάτια μου
Ούτε που ξέρεις πώς το θέλω
Πόσο πολύ σε θέλω

Αν ήμουν ένα ξωτικό.

Αν ήμουν ένα ξωτικό,θα ήμουν ένα διαταραγμένο ξωτικό.
Συνήθως με πολλά προβλήματα που θα προέρχονταν από τα εξωτερικά ερεθίσματα ακόμα και του ίδιου του περιβάλλοντος.

Θα ήμουν το πιο τρελαμένο από όλα τα ξωτικά. Το πιο γκρινιάρικο,το πιο αλαζονικό,το πιο υπεροπτικό.

Θα απολάμβανα ατελείωτο χρόνο ολομόναχο,ταξιδεύοντας κοντά σε καταρράκτες και καταπράσινες κοιλάδες,παρατηρώντας τους πανέμορφους μονόκερους μήπως και κάποιος θέλει να τους κάνει να κλάψουν..
 
Θα ήμουν ένα ξωτικό πολεμιστής! Ένα ξωτικό προστάτης !

Θα τόνιζα με όποιον τρόπο μπορούσα όλα τα αρνητικά στοιχεία, που θεωρούν οι άλλοι, ότι έχω. Έτσι θα με άφηναν στην ησυχία μου περισσότερο διάστημα.

Και αν κάποιος προσπαθούσε να με ενοχλήσει θα έκανα ένα ξόρκι στην Αρχαία Γλώσσα και θα με έχανε από τα μάτια του. Μετά θα έτρεχα. Θα έτρεχα μακριά με τα ψηλόλιγνα γυμνά πόδια μου και θα στεκόμουν εκεί..στο πιο ψηλό σημείο του καταρράκτη ακούγοντας τα νερά που αυτοκτονούν, ανοίγοντας τα χέρια μου σε ένα υπέροχο πρωινό. 

Χρώματα,Μουσική, Φως.

Πράγματα που μπορώ να απολαύσω και τώρα που δεν είμαι ξωτικό.