Αυτό του σώματος το ακάλυπτο στήθος

Αυτό του σώματος το ακάλυπτο στήθος

με τα χέρια μου να πιάνουν φωτιά

και το πρόσωπο σου να παίρνει μορφές αλλιώτικες

είναι για μένα ο έρωτας που με στοιχειώνει

τα βράδια που η νύχτα ανάβει δυο αστέρια

και ο άνεμος χαϊδεύει την κουρτίνα

όπως τρεμοπαίζει η φλόγα των κεριών

βλέπω το σώμα σου να χορεύει

της ηδονής τραγούδι,μα δικό μου
και όταν τα μάτια σου βρουν για στόχο τους τα δικά μου
τότε είναι πολύ αργά να κλείσω την μουσική που μας μαγεύει
και αβοήθητος βουλιάζω στο σώμα το δικό σου που γίνεται δικό μου

Και σε ακούνε η νύχτα και όλα τα αστέρια

πως καλείς για το γλυκό ξημέρωμα

και σαν φωνάξουν τον ήλιο

έχεις ήδη κοιμηθεί.

Σε έναν κόσμο σαν κι αυτόν

Ποτέ δεν θα μάθεις

για τα δάκρυα που κύλισαν

Ποτέ δεν θα νιώσεις

πόσο πολύ σε αγάπησα

Γιατί απ' τις σκιές έμαθες

χρώμα να παίρνεις

Ξεγελώντας σε πως

έτσι ομορφαίνεις 

Μα σε έναν κόσμο σαν κι αυτόν

με εφήμερες αγάπες δεν την βγάζεις

Μα σε έναν κόσμο σαν κι αυτόν

να μάθω οφείλω να μην σ' αγαπώ

Αν θέλω στα σκαλοπάτια να μην με βρω

χωρίς πνοή για να σου πω πόσο σε θέλω

Γιατί έρωτα..δικέ μου έρωτα είσαι αλλού..

Και την καρδιά μου ματώνεις 

χωρίς να θυμώνεις που με βρίζω

γιατί σ' αγαπώ

Μα δεν με φρόντισες καθόλου

μέσα απ' του διαβόλου 

τις πύλες πως να βγω..

Μα σε έναν κόσμο σαν κι αυτόν

με εφήμερες αγάπες δεν την βγάζεις

Μα σε έναν κόσμο σαν κι αυτόν

να μάθω οφείλω να μην σ' αγαπώ

Αν θέλω στα σκαλοπάτια να μην με βρω

χωρίς πνοή για να σου πω πόσο σε θέλω

Γυμνός στην θάλασσα θα μπω

εσένα ψάχνοντας να βρω

έτσι που έγινα τρωτός

αγάπη δώσ' μου για να ζήσω...

Κατοχυρωμένα Πνευματικά Δικαιώματα .

Απαγορεύεται η  αντιγραφή  με οποιοδήποτε μέσο και τρόπο και η αναδημοσίευση των παρόντων στίχων εκτός της παρούσης τοποθεσίας χωρίς την άδεια του συντάκτη.

© 2011

Καταγωγή

Είμαι ένας πρόσφυγας
ή ένας μετανάστης.
Δεν ξέρω πιο απ' τα δυο,και λίγη σημασία έχει.

Τούτη εδώ όμως,χώρα μου δεν είναι.
Το ξέρω ότι δεν είναι.
Γιατί η δική μου χώρα ήταν αλλιώς.

Μα ούτε στην χώρα μου ανήκω
είμαι πολύ φτωχή και αχρεία να λέγομαι Ελληνίδα

Έχουν πεθάνει οι ήρωες,οι τέχνες και τα γράμματα.

Είμαι νεκρή.

FOLLOW THIS

Μην ξεχνάτε και το δεύτερο Blog μου =)
Κάντε με follow και εδώ http://doricdiamond.blogspot.com/ =)

Εγώ προτιμώ τον Κωστή!

Τα όνειρα είναι για να γκρεμίζονται ή να πραγματοποιούνται.
Εγώ δεν είχα όνειρα,μόνο ελπίδα και πίστη
Πίστη στην ψυχή και στην ομορφιά της
και στα ίδια τα δεινά της
Και ελπίδα είχα γι αυτούς τους άξεστους ότι θα μπορούσαν να δουν και αυτοί την Ψυχή.

Τι να περιμένει κανείς από τέτοιους ξιπασμένους;
Που χαίρετε η δική τους τιποτένια ψυχή να ανακοινώνουν μόνο ήττες!
Με την ίδια παγερή ρομποτική φωνή τους,φαντάζομαι,θα έδιναν τους επαίνους και τα βραβεία τους, στους άλλους τους λουλουδένιους, Δήθεν λάτρες της φύσης!

Και ουσία Μηδέν.

Αλλά εγώ θυμάμαι τους επιφανής μας,όπως χαίρονται να τους λένε, οικοδόμους
που με τόση μανία προσπαθούν τώρα να μιμηθούν κάποιες παιδιαρίστικες φιλοδοξίες έχοντας για βοηθό ανέκαθεν το χέρι και τα βιβλία του αγαπητού πατρός τους.

Ταύτη εστί η Δημιουργία;; Μίμησις ;; Ανόητης και υποσκάπτουσας κομπορρημοσύνης;;

Ζήστε με δαύτους λοιπόν! Εγώ προτιμώ τον δυναμισμό και το πείσμα ανθρώπου που τότε χλευάζατε και τώρα υμνείτε σαν ύψιστο οικοδόμο!

Το κλάμα της νεράιδας

"Αυτό το τραγούδι θα είχε νόημα αν έβρισκε κάποιο εσύ
Αυτό το εσύ υπάρχει , όμως χάθηκε μέσα στην μπόρα
Και αν τώρα όλα είναι σκοτεινά και μυρίζει χώμα
εγώ θυμάμαι ακόμα την ζεστή νότα του σώματός σου

Γιατί τότε ταξίδευα και έκανα όνειρα δικά μου
και αν δεν ζητούσα τίποτα ποθούσα παραπάνω
και αν τα χείλη μου δεν άγγιξαν ποτέ τα δικά σου
η καρδιά μου έσταζε από το όνομα σου

Και αυτό το τραγούδι δεν θα βρει ποτέ παρηγοριά
γιατί δεν υπάρχει μουσική να το πει
μήτε στίχος να το χρωματίσει"

(Αυτά τα λόγια λένε τα άκουσε κάποιος τυχαία,μια νεράιδα λέει τα έλεγε για ένα τραγούδι που δεν γράφτηκε ποτέ.Η μουσική όμως υπάρχει και ακούγεται τα ανοιξιάτικα βράδια,εκεί όπου έπεφταν τα δάκρυα της στα καταπράσινα φύλλα και από το αίμα της άνθιζαν ωραίες παπαρούνες.)

Αδρανής της ζωής θεατής [Διόρθωση 2η]

Και εκεί στέκω εγώ,
αδρανής της ζωής θεατής είμαι.
και βλέπω πολλά να περνούν
μα εγώ δεν πράττω
μόνο κοιτώ και περιμένω.

Και βλέπω την ζωή μου να φωνάζει,
εμένα να φωνάζει, υστερικά
πνίγεται στο βούρκο της μοναξιάς,
απροσδιόριστο το σκούρο γκρι φόρεμα της
μέσα στα θολά νερά.

Δεν την άφησε η ευτυχία
μήτε η αγάπη,ο έρωτας,η απόλαυση,
το χαμόγελο,το χαμόγελο..
Την άφησα εγώ,χωρίς να αποφασίσω αν το θέλω.
Και να την πάλι, σαλεύει νευρικά

Με αναγκάζουν να αφήνω
Με γεμίζουν ελπίδες να περιμένω
Ενώ γύρω μου αφήνουν την γύμνια
τον εξευτελισμό,την απανθρωπιά
να γδέρνουν το σήμερα.

Σήμερα,όπου η δουλειά αναπαύεται εν λανθανσμένω τόνω
και αρνούμαστε, αν και περνιόμαστε για σπουδασμένοι,
την αλήθεια που αποκαλύπτεται στην παραλήγουσα

Τολμούν ακόμα
να μιλούν για τους πατέρες μας
με τόση περηφάνια
Ντρέπομαι.
Όλος αυτός ο θαυμασμός μου
για τότε, μετατρέπετε μέσα μου
στον καθρέφτη της αλήθειας του σήμερα.

Έναν καθρέφτη που δύσκολα ξεχωρίζεις τα λουλούδια
που απεικονίζονται μέσα στην πλημμύρα των θραυσμάτων,
μαυρισμένων θρυψάλων που φρόντισαν αυτοί γι' αυτά.
Αυτοί.Αυτοί.Που θέλουν εμένα
αδρανής της ζωής θεατής να' μαι.

Μα δεν ξέρουν πόσο δυνατή είναι η θέληση των ανθρώπων για ζωή.
Τα ψέματα κάποτε τελειώνουν..
Και η αλήθεια σαν σε χάντρα παιζεί με το ξύλινο πάτωμα της αγανάκτησης.

Photo : "The Persistence of Memory" by Salvador Dali (1931)

Οδός ποίησης 17.[Διόρθωση 2η]

Εδώ σε αυτή την μικρή γωνιά, χωρίς να προσπαθώ να με βρουν
ξετυλίγω κάθε τι από εμένα και τυλίγω όποιον αρέσκεται να με βρίσκει σε αυτή τη γωνιά.

Κάθε φορά που ο χρόνος σταματά αυτή η γωνιά γεμίζει,
πλημμυρίζει άλλες σκέψεις,
μακρινές αλλά και από μέσα βγαλμένες.

'Αλλοι διαβαίνουν μπροστά Της αδιάφοροι,
και αυτοί καμιά εντύπωση δεν έχουν
Μερικοί εκπλήσσονται
και αυτοί τίποτε δεν γνωρίζουν
Ένας,δυο μονάχα..με κάνουν να χαμογελώ
και να συνεχίζω.

Και ενώ είμαι μόνος,μέσα μου βρίσκουν τον εαυτό τους πολλοί
μα προτιμούν και αυτοί σιωπηλά να σωπαίνουν.

Μυστήρια γωνιά στον κόσμο των βαρβάρων
Οδός ποίησης 17.

10.02.11

Έχεις κάτι το ξεχωριστό..που είναι όμορφο όμως
και με κάνει και ξεχνώ..

Η αλήθεια είναι πως όταν είσαι μαζί μου δεν θυμάμαι πως ξεχνώ
γιατί δεν με νοιάζει τίποτα από το παρελθόν
Όλα μοιάζουν ανακούφιση..

Χαμογελάω στην ιδέα ότι μόνο εσύ γνωρίζεις
τι καλά εννοώ..
εσύ..εσύ..

Που σε βρήκα και όμως ήσουν χαμένη
που με βρήκες και βρέθηκες και εσύ.

Με τρομάζουν όταν περνούν οι ώρες και δεν είσαι εδώ..
φοβάμαι πως με ξεχνάς..
Μα έρχεσαι πάλι ξανά και φέρνεις την χαρά στην ψυχή και την καρδιά μου.

Μείνε.

Της ανάμνησης το κλουβί

Αν είχα έναν κόσμο μόνο για 'μας θα σ' έκλινα εκεί μέσα να μην μπορεί να σε αγγίζει κανείς
Γιατί καρδιά μου ο κόσμος είναι σκληρός και γω πολύ μαλακή που άφησα να σε γδάρουν έτσι με τα νύχια τους.

Τους φοβάμαι μάτια μου όλους αυτούς..γιατί είδα την ζήλια στα μάτια τους και μετά είδα εμένα μόνη, γιαυτό θα σε έκλινα στον κόσμο μας..να μπορώ να σε φροντίζω μόνο εγώ και να 'σαι ευτυχισμένος εκεί μέσα.

Μα τα όμορφα πουλιά , χαίρεσαι να τα βλέπεις να πετούν ελεύθερα όπου θέλουν.
Δεν σου πάει η καρδιά να τα βλέπεις να μαραίνονται σε ένα κλουβί. Και εγώ αυτόν τον δρόμο ακολούθησα..της ελευθερίας και σε άφησα να πετάξεις μακριά..για όπου θες..

Και αν πίστεψα για μια στιγμή πως έμεινα μόνη..έκανα λάθος. Δεν μένεις πότε μόνος όταν δίνεις ελευθερία..γιατί τελικά πάντα εδώ είσαι και ας έφυγες

Να θυμάσαι όμως να προσέχεις στα ταξίδια σου..γιατί υπάρχουν κυνηγοί..που δεν διστάζουν..και δεν σέβονται..

Να θυμάσαι να προσέχεις..

..γιατί εγώ δεν μπορούσα να σε βλέπω σε κλουβί.

Αυτή είπε...

Ενώ εμείς μαθαίνουμε από τα λάθη,τα λάθη παραμένουν λάθη.Επομένως δεν πρέπει να λυπόμαστε όταν κάνουμε λάθη,αλλά αυτούς που είναι λάθη.

Ενώ παλιά οι λέξεις έπεφταν σαν κρύσταλλοι σε μάρμαρο

Ενώ παλιά οι λέξεις έπεφταν σαν κρύσταλλοι σε μάρμαρο
τώρα πια δεν υπάρχει ήχος..δεν υπάρχει φωνή.

Όταν κάτι φεύγει χωρίς να έχει ενδιαφερθεί καθόλου να μάθεις για τον ερχομό του
οι πράξεις κολλάνε σε έναν χρόνο που δεν μοιάζει με παρόν..παρελθόν..ή μέλλον..-

Θέλω τόσο πολύ να φωνάξω ,στάσου..μην φεύγεις.
Θέλω να κλάψω τόσο πολύ ώστε να μην ξανακλάψω ποτέ μου
Θέλω να γελάσω δυνατά αλλά αυτό μοιάζει τόσο μακρινό..

Μα μόνο αν μπορούσες να με ακούσεις ..να γυρνούσες..να μην έφευγες..
και δεν με νοιάζει κανένα μεταφορικό μέσο που σε παίρνει μακρυά
η ψυχή σου άγγελε μου..η ψυχή σου να μην έφευγε..

people feel it

people .. wait
i need a chance
or to be changed

people..listen
i need a motive
or to be moved

people..grab me
i need with
or to be without

people..look me
i need a point
or to be pointed out

people..wait
i need..
or i don't

οταν χάνεσαι τις νύχτες

που χάνεσαι τις νύχτες
δεν θέλω να ξέρω
και δεν ρωτώ

μα εγώ μένω εδώ
δεν με μισώ γι' αυτό
και δεν ενδιαφέρομαι

της καρδιάς τα θέλω
δεν αλλάζουν με μιας
και δεν ξεχνιούνται

υπομονή να'χεις ψυχή μου
δεν σπας στα δυο
και δεν είσαι ένα

που είναι η χαρά
δεν με τσακίζει αυτή
και δεν με πονά

Μόνο που έφυγες εσύ
δεν μ' αγαπάς πια
και δεν με νοιάζεσαι.

Η ζωή συνεχίζει γοργά
είναι αληθινή
και με παρασέρνει μαζί της.