Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Η μορφή σου.Για σένα

Μια μορφή στο σκοτάδι. Απλά ξέρω πως υπάρχει.
Δεν γνωρίζω πως είναι. Αγαπώ.

Τα μάτια μου θολός ουρανός. Τα δυο μου χέρια τρύπες.
Η ζωή μου μοιρασμένη σε κομμάτια. Παλάτια της ψυχής το θέλημα.

Αγέροχα στέκεις εκεί. Δεν μου μιλάς. Αγάπησες.
Χαμογελώ και απλά ξέρω ότι υπάρχεις. Ξέχασες.

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

21.02.10


Τόση ομορφιά. Τόση άφησε στην ψυχή το γλυκύτατο όνειρο.
Τόση ξεγνοιασιά ..τόση ώστε θα διάλεγες να μείνεις στο όνειρο για πάντα.

Όλα τόσο όμορφα. Το αδύνατο πραγματικότητα. Το σκοτάδι λαμπερός ήλιος. Το άγγιγμα πνοή ζωής, πηγή ζεστού χαμόγελου.

Σαν ταξίδι πάνω σε όμορφο μετάξι. Τα "θέλω" γίνανε γι αυτή τη στιγμή αλήθεια χωρίς κόπο και προσπάθεια. Ένας μπουφές από αγαπημένα φαγητά,μένει μόνο να διαλέξεις σειρά προτεραιότητας

Η θέληση για τη συνέχιση του παραδεισένιου ταξιδιού τόση δυνατή.Αξιοζήλευτη..Γιατί δεν φτάνει μόνο η θέληση αλλά η πράξη.

Γιαυτό σαν ξύπνησες εύχεσαι να μην το είχες δει αυτό το διαβολικό όνειρο.

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Όνειρα ανώφελα πια.

Και αν ποτέ με αναζητήσεις, εγώ θα' μαι εδώ,αγναντεύοντας το πέλαγος.
Το πέλαγος των ονείρων μας. Όνειρα που μοιάζουν ανώφελα πια.
Όνειρα που βυθίζονται,βουλιάζουν,χάνονται και έπειτα λησμονούνται

Και αν ποτέ με σκεφτείς κάνε σκέψεις χαρούμενες και τρέξε στον κάμπο.
Τρέξε στον κάμπο του μυαλού σου με τα όμορφα λουλούδια.
Κάποτε φύτευες και για εμάς όμορφες γαρδένιες και τριαντάφυλλα

Και αν ποτέ θυμηθείς και νοσταλγίσεις μην γυρίσεις στο ποτάμι
Στο ποτάμι των δακρύων σου που έχει τόσες αναμνήσεις.

Και όταν θα φωνάξεις..γιατί θα φωνάξεις δυνατά..'Απλά θυμήσου καρδιά μου άνθρωποι ήμασταν και εμείς.. περάσαμε μαζί πελάγη,κάμπους,ποτάμια κι' όμως χαθήκαμε στο διάβα της αγάπης.