Όλα νεκρά τα άφησες και έφυγες. Όχι δηλαδή πως είχες έρθει καμιά φορά και από εδώ. Ρίζωσες όμως βαθιά ΕΔΩ! Ναι,εδώ στην καρδιά μου. Βλέπεις; Αλλά πώς να δεις; Με τι μάτια ; Και με ποια χείλη να αρθρώνουν την απαγορευμένη λέξη;; Τώρα πια, δηλαδή.
Ένας νεκρός παραλήπτης. Ή πολύ καλύτερα εκατοντάδες αμελέτητα γράμματα, μυρίζει μούχλα η γωνιά που περιμένει μια διεύθυνση για να τα ξεφορτωθεί. Να θέλει το ηφαίστειο να σκάσει, και να μην έχει γη. Να έχω τόσα πολλά, και να μην έχω..να μην έχω..όχι δεν έχω..
Και δεν μπαίνει ακόμα φως, ξέρεις, στο δωμάτιο μου. Στους τέσσερις τοίχους τσακίζονται σαν τρελές οι αναμνήσεις προσπαθώντας μανιασμένα να βρουν διέξοδο. Δεν υπάρχει. Όχι ακόμα.
Για πόσο ακόμα όμως; Έχω κουραστεί,κατάλαβε με. Σκληρό να σε σκοτώνουν τα λάθη σου λίγο λίγο, και εσύ νεκρή να περπατάς στο πτώματα των εαυτών σου. Σκληρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου