Αυτός ο κόσμος απόψε γίνεται γυαλί

Τι να πιστέψεις, τι..
Αυτός ο κόσμος γίνεται γυαλί
Προσπαθώντας να μην σπάσει
κόβεσαι πιο πολύ.

Ποιον να πιστέψεις, ποιόν..
Μοιάζει με ψέμα ο κόσμος αυτός
Όσες αλήθειες κι αν ζητάς
στα ξαπλωμένα ψέματα πατάς.

Και το γυαλί έσπασε ξανά.

οι Ερμηνίες της ΄Ωχρας.

Δεν το είχα αντιληφθεί εξ' αρχής. Τ' ομολογώ.
Και ακόμα δεν ξέρω αν επιτρέπετε να το παραδεχτώ.
Όχι, πιστεύω πως όχι..τώρα είναι χειρότερα από ποτέ.

Πριν ήταν η δική μου ζωή..τώρα είναι η δική σου..
και εσύ ξέρω πως με νιώθεις και γνωρίζεις πως δεν θα στεκόμουν ανάμεσα στην ευτυχία σου.
Είναι όμως ευτυχία σου;; Και εμείς;; Και εγώ;; Εγώ γιατί δεν σε άρπαξα όταν μπορούσα; Εγώ..

Και τώρα όλα μου θυμίζουν εσένα..όλες εσύ.
Όχι όλες..αλλά να..αυτές που σου μοιάζουν..
Δεν ξέρω αν το βλέπω μόνο εγώ..ή και εσύ..

Το μόνο που ξέρω είναι πως ότι και αν συμβαίνει εσύ με αγαπάς.

Νεκρή διεύθυνση,νεκρός αποστολέας

Όλα νεκρά τα άφησες και έφυγες. Όχι δηλαδή πως είχες έρθει καμιά φορά και από εδώ. Ρίζωσες όμως βαθιά ΕΔΩ! Ναι,εδώ στην καρδιά μου. Βλέπεις; Αλλά πώς να δεις; Με τι μάτια ; Και με ποια χείλη να αρθρώνουν την απαγορευμένη λέξη;; Τώρα πια, δηλαδή.

Ένας νεκρός παραλήπτης. Ή πολύ καλύτερα εκατοντάδες αμελέτητα γράμματα, μυρίζει μούχλα η γωνιά που περιμένει μια διεύθυνση για να τα ξεφορτωθεί. Να θέλει το ηφαίστειο να σκάσει, και να μην έχει γη. Να έχω τόσα πολλά, και να μην έχω..να μην έχω..όχι δεν έχω..

Και δεν μπαίνει ακόμα φως, ξέρεις, στο δωμάτιο μου. Στους τέσσερις τοίχους τσακίζονται σαν τρελές οι αναμνήσεις προσπαθώντας μανιασμένα να βρουν διέξοδο. Δεν υπάρχει. Όχι ακόμα.

Για πόσο ακόμα όμως; Έχω κουραστεί,κατάλαβε με. Σκληρό να σε σκοτώνουν τα λάθη σου λίγο λίγο, και εσύ νεκρή να περπατάς στο πτώματα των εαυτών σου. Σκληρό.

Τρεις νύχτες δώσε μου

Και τώρα καρδιά μου τι;; Τι κι' αν έφυγες;
Επειδή δεν μπορείς πια να με ακούσεις να ουρλιάζω νομίζεις
πως τις νύχτες τα μάτια μου δεν λερώνουν το φεγγάρι;;

Τώρα το μόνο που γνωρίζω είναι πως κάπου υπάρχεις.
Υπάρχεις όμως; Ακόμα; Ούτε αυτό δεν έχω την πολυτέλεια να γνωρίζω
εδώ που με πούλησες, μόνη,να θυμάμαι,καταραμένα.

Ποιος σου είπε ότι θέλω να θυμάμαι;;
Ποιος σου είπε ότι το μόνο που θέλω κάθε φορά που μιλάμε είναι να σε κατηγορώ;
Δωσ' μου 3 νύχτες μόνο. Δικές μου. Δικές μας.

Την πρώτη να σε κατηγορώ και να κλαίω.
Την δεύτερη να για να με καταλάβεις και να αρχίσεις να με θυμάσαι. Να κλαις.
Την τρίτη δωσ' την μου για να σε μισήσω. Δωσ' την μου για να πεθάνω σκοτώνοντας σε.

lyrics to an end

i wake up and see
seeing my life passes away

every moment i feel
feeling every hit of my heart

i think i can finally see
at the deep dark sea
darkness lives down here
and the cold makes its home in my soul

at nights i wake up in a new same world
touching the distance between us,my love
i can hardly see you
i can hardy feel you
you can hardly love me
and you're just staring my wants being shattered.

ανούσιες θεωρίες

Άφησε με μόνο να αγγίξω τις παλάμες σου,
να σε φιλώ γλυκά στο μάγουλο
και εσύ όμορφα να θες να με κλείσεις στην αγκαλιά σου.

μα ο φόβος δεν σ' αφήνει. Αυτός ο φόβος πως πια δεν έμεινε χρόνος καθόλου
που τα πλάσματα τα θνητά τα φθείρει και που αυτά παρακαλούν χωρίς να ξέρουν ποιόν
για λίγο χρόνο ακόμη.

Έτσι λοιπόν πως τρέχεις από εδώ κι' από εκεί
σαν αποπροσανατολισμένη σβούρα
τυφλά μάχεσαι το τίποτα και δεν μ' αφήνεις να σ' αγγίξω.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ

Μόλις χθες άνοιξα και δεύτερο blog. Είναι σε μορφή ημερολογίου.
Όποιος ενδιαφέρεται ας ρίξει μια ματιά. :-)

http://doricdiamond.blogspot.com/

Οδός ποίησης 17.

Εδώ σε αυτή την μικρή γωνιά, χωρίς να προσπαθώ να με βρουν
ξετυλίγω κάθε τι από εμένα και τυλίγω όποιον αρέσκεται να με βρίσκει σε αυτή τη γωνιά.

Μες στα στήθια μου, ψυχή έχω και να φωνάξω δυνατά μπορώ
μα προτιμώ σιωπηλά με σειρές από γράμματα να μιλώ.

Εδώ είμαι μόνος κι' όμως μέσα μου βρίσκουν τον εαυτό τους πολλοί
μα προτιμούν και αυτοί σιωπηλά να σωπαίνουν.

Την αγαπώ αυτή τη γωνιά και ας μην γίνει ποτέ δική μου.
Οδός ποίησης 17.

9 Αυγούστου.

Ίσως και να ήθελα να αφιερώσω όλη την μέρα μου γράφοντας για σένα σήμερα αν ήμουν σίγουρη ότι θα καθόσουν να τα διαβάσεις ή ακόμα καλύτερα αν θυμάσαι ακόμα την ιστοσελίδα μου να μπεις.

9 Αυγούστου. Άλλη μία χρονιά

Σε έχω χάσει. Άφησες να σε αφήσω. Ύστερα προσπαθούσες να γατζοθείς επάνω μου για να μην με αφήσεις να φύγω. Αέρας ήμουν και δεν πιάστηκα. Πολλά τα λάθη μεγάλα τα πάθη. Τι να πει κάνεις για σένα και για μένα;; Εσύ έχεις κάτι να πεις;; Εγώ πολλά. Πάρα πολλά,μόνο που δεν βρίσκω,να,τις λέξεις. Δεν μου φτάνουν οι λέξεις,οι ήχοι,τα γράμματα ίσως.

Η απόσταση.

Αυτή κρατούσε το σπαθί και αφού μας έκοψε με μιας στα δυο έπαιζε σκίζοντας τα δέρματα μας λίγο,λίγο. Αυτά που ήδη μάτωναν από πόνο. Αγάπη;; Ποιος από τους δυο μας μπορεί να μιλήσει για αγάπη;; Εγώ σε κατηγορώ και λέγω πως δεν μπορείς. Πια δεν υπάρχεις. Ίσως το σώμα σου να γιορτάζει σήμερα τα γενέθλια σου όμως εσύ που με αγαπούσες έφυγες εκείνο το καλοκαίρι για πάντα.

Ματώνω. Ακόμα.

Περιμένω ακόμα εγώ.Εσένα.Κοιτάζοντας κάθε δειλινό που ο ήλιος πάει να κοιμηθεί πως έρχεται σκοτάδι. Και πάλι το σκοτάδι,εγώ,το δωμάτιο και οι κραυγές μου. Εσύ άφαντος.

Μηχανή χρόνου.

Αν είχα ένα τέτοιο μαραφέτι δεν θα ήξερα πως να το χρησιμοποιήσω. Παρελθόν;;
Μα όχι..,Μάλλον στο μέλλον θα πήγαινα και θα ερχόμουν να σε βρω. Φταίει που δεν μπορώ άλλο να περιμένω. Φταίει που ήσουν εσύ κ μου έμαθες πως να σε παίρνω αγκαλιά.

Άλλα βράδια.
Προσπαθώ να μην με πάρουν τα ζουμιά και κλίνω τα μάτια μου να σε βρω πάλι εκεί να μου χαμογελάς και να με κλείνεις στην αγκαλιά σου. Φτωχές όλες οι παρομοιώσεις για να το περιγράψω. Δεν μου φτάνουν οι λέξεις..

Ψυχές.
Αν κάτι έμεινε θα διάλεγα να θυμώσουν που και που..όχι εμένα..την χαρά που ένιωθες και άλλη τόση που έδινες εσύ. Κάτι που ξέχασα να πω εγώ είναι ευχαριστώ. Σ' ευχαριστώ.

Αν μπορούσε να πραγματοποιηθεί μία ευχή μου θα ήταν όχι να γύριζες..αλλά να ερχόσουν.
Μα είναι δική ΣΟΥ μέρα σήμερα,δικές σου οι ευχές.

Χρόνια πολλά.

"Και αν ποτέ πεις πως δεν υπάρχουν,αυτές πεθαίνουν"
Ξέχασα να σου πω..πως αν τις ξεχάσεις παύουν να υπάρχουν γιατί δεν έχουν λόγο πια να ζουν.

Σ' αγαπώ.

Δεν μου φτάνουν οι λέξεις.

Συγνώμη

Αυτή είπε..

Είναι θλιβερό,μέσα σε όλα,να μην έχω και εσένα. Εσένα που μπορείς να με σώσεις και να μου κρατάς συντροφιά. Την χρειάζομαι.
Εσένα να με αγαπάς και να με φροντίζεις. Να με σηκώνεις όταν πέφτω.
Εσύ που να με βοηθάς μπορείς να ξανά περπατήσω.
Ακόμα ψάχνω να σε βρω Εαυτέ μου.
Να με συγχωρέσεις που με άφησα να σε αφήσω.
"Μην με αφήσεις να σε αφήσω. Ποτέ,γιατί κάθε φόρα σκοτώνει την αγάπη και αυτό που μένει είναι τα ερείπια. Εμείς."

Γράμμα προς εσένα.

Πόσες χιλιάδες φορές θα γίνομαι κομμάτια για σένα.
Εσύ δεν έχεις όνομα..ούτε μορφή για μένα.
Να σε χαίρονται άλλοι και εγώ εδώ να σ' αγαπώ
χωρίς να σε ξέρω.

Πόσο πολύ θα το αντέχω αυτό;
Αέρας είσαι και δεν πιάνεσαι
Φυσάς δυνατά και χάνεσαι
Χάνομαι έτσι και εγώ.

Βάζω νεράιδες να σε βρουν
και πίσω τρέχω εγώ, μα λοξοδρομώ συχνά,
νομίζοντας τον δρόμο αυτόν αποφεύγω
και πάλι πίσω από τις ξωθιές με βλέπεις να πηγαίνω .

Δεν ακούς πια το κλάμα τους
μήτε το δικό μου.
Και όμως ακουγόμαστε στις νύχτας το τραγούδι
και σαν έρθει το πρωί ο ήλιος στεγνώνει τα σεντόνια.

Έγινε το σ' αγαπώ συνήθειά και χαθήκαμε για πάντα.

Θα σε ονειρεύομαι.

η μικρή σου νεράιδα.

Αυτή είπε..

~Είναι τα όνειρα αυτά που σπάζουν και φέρνουν πόνο πολύ.
Είναι αυτά τα οποία πιστεύουμε πως είναι.
Δεν φταίνε αυτά που είναι πραγματικότητα αλλά εμείς που τα είδαμε λάθος.~

Αδρανής της ζωής θεατής [Διόρθωση 1η-Υποψήφιο διαγωνισμού]

Και εκεί στέκω εγώ,
αδρανής της ζωής θεατής είμαι.
και βλέπω πολλά να περνούν
μα εγώ δεν πράττω
μόνο κοιτώ και περιμένω.

Και βλέπω την ζωή μου να φωνάζει,
εμένα να φωνάζει, υστερικά
πνίγεται στο βούρκο της μοναξιάς,
απροσδιόριστο το σκούρο γκρι φόρεμα της
μέσα στα θολά νερά.

Δεν την άφησε η ευτυχία
μήτε η αγάπη,ο έρωτας,η απόλαυση,
το χαμόγελο,το χαμόγελο..
Την άφησα εγώ,χωρίς να αποφασίσω αν το θέλω.
Και να την πάλι, σαλεύει νευρικά

Με αναγκάζουν να αφήνω
Με γεμίζουν ελπίδες να περιμένω
Ενώ γύρω μου αφήνουν την γύμνια
τον εξευτελισμό,την απανθρωπιά
να γδέρνουν το σήμερα.

Σήμερα,όπου η δουλειά αναπαύεται εν λανθανσμένω τόνω
και αρνούμαστε, αν και παιρνόμαστε για σπουδασμένοι,
την αλήθεια που αποκαλύπτεται στην παραλήγουσα

Τολμούν ακόμα
να μιλούν για τους πατέρες μας
με τόση περηφάνια
Ντρέπομαι.
Όλος αυτός ο θαυμασμός μου
για τότε, μετατρέπετε μέσα μου
στον καθρέφτη της αλήθειας του σήμερα.

Έναν καθρέφτη που δύσκολα ξεχωρίζεις τα λουλούδια
που απεικονίζονται μέσα στην πλημμύρα των θραυσμάτων,
μαυρισμένων θρυψάλων που φρόντισαν αυτοί γι' αυτά.
Αυτοί.Αυτοί.Που θέλουν εμένα
αδρανής της ζωής θεατής να' μαι.

Μα δεν ξέρουν πόσο δυνατή είναι η θέληση των ανθρώπων για ζωή.
Τα ψέματα κάποτε τελειώνουν..
Μα δεν θα μιλήσω με θα
αλλά μόνο όταν το μέλλον γίνει παρόν
και τα λόγια πράξεις.

Αγάπη σε αναμονή

Κι' εκεί ναι, στέκει η αγάπη. Αυτή η αγάπη που είναι σίγουρη
δεν περιμένει παρακάλια για να έρθει αλλά ούτε ζητά αντάλλαγμα

Νεκρή στέκει ναι,ψυχρή και παγωμένη. Κάπου κάπου χαμογελά
χαρίζοντας ένα κλήμα ζεστασιάς Μα όταν τα χείλη της παίρνουν το αρχικό σχήμα
τώρα πια το πρόσωπό της φαντάζει πιο γαλήνιο,να,σα να χαμογελά ακόμη.

Αυτή η αγάπη ήρθε για σένα. Μην ψάχνεις για επώνυμο. Μια είναι αγάπη.
Και να,τώρα νά την μπροστά σου. Σου την δίνω και ας μην βλέπεις..

..και ας μην μπορώ να την δώσω αλλιώς. Βλέπεις όλα της δόθηκαν μα μιλιά δεν έχει.
Σημασία έχει που είναι δική σου. Είναι από μένα για σένα και μην σκεφτείς "δώρων άδωρων"..ακόμα δεν έχει ξεκινήσει να σε βρει

Μα αν πότε σε πιάσουν κρύα χέρια..ξαφνικά,εκεί,μέσα στην μοναξιά σου,ίσως αναγνωρίσεις το αμυδρό χαμόγελο..αυτή τη φορά.

Εμπόριο

Αλίμονο σε όσους πια εγώ κοιτώ και μη θέλοντας μένω, γιατί έτσι το κέρδισαν αυτοί, αδρανής.
Είναι η αγάπη ένας λέτσος παρατηρητής στο ανίερο πάθος.
Αλίμονο σε αυτούς που εγώ αγαπώ και ο εαυτός τους είναι εχθρός.

Αλίμονο σε αυτά τα πλάσματα που αποσιωπούν τις κραυγές τους δαγκώνοντας τα χείλη τους.
Είναι το κλάμα μονάχο,μονάχη και πληγωμένη η καρδιά.
Αλίμονο σε όσους έχουν μάτια αλλά δεν μπορούν να δουν τα λάθη τους.

..μα πιο πολύ αλίμονο στην πληγωμένη σου ψυχή.
Όταν σου φώναζαν σ' αγαπώ, εσύ αγόραζες έρωτες.
Όταν θα το ζητάς θα σε πουλάν για έρωτες.

Το 2010

Άρωμα αποπνιχτικού καπνού. Σκέψεις πλανώνται στο σκοτάδι. Ολόγυρα φως.
Και η ζωή αγκομαχώντας συνεχίζει την αποπροσανατολισμένη πορεία της.

Φωνές για ελευθερία. Γαλήνη και ηρεμία. Στον κόσμο βασίλισσα η κραυγή.
Και οι φωνές ενώνονται και γίνονται μία, νίκη καδμεία γι' αυτή τη ζωή

Η μορφή σου.Για σένα

Μια μορφή στο σκοτάδι. Απλά ξέρω πως υπάρχει.
Δεν γνωρίζω πως είναι. Αγαπώ.

Τα μάτια μου θολός ουρανός. Τα δυο μου χέρια τρύπες.
Η ζωή μου μοιρασμένη σε κομμάτια. Παλάτια της ψυχής το θέλημα.

Αγέροχα στέκεις εκεί. Δεν μου μιλάς. Αγάπησες.
Χαμογελώ και απλά ξέρω ότι υπάρχεις. Ξέχασες.

21.02.10

Τόση ομορφιά. Τόση άφησε στην ψυχή το γλυκύτατο όνειρο.
Τόση ξεγνοιασιά ..τόση ώστε θα διάλεγες να μείνεις στο όνειρο για πάντα.

Όλα τόσο όμορφα. Το αδύνατο πραγματικότητα. Το σκοτάδι λαμπερός ήλιος. Το άγγιγμα πνοή ζωής, πηγή ζεστού χαμόγελου.

Σαν ταξίδι πάνω σε όμορφο μετάξι. Τα "θέλω" γίνανε γι αυτή τη στιγμή αλήθεια χωρίς κόπο και προσπάθεια. Ένας μπουφές από αγαπημένα φαγητά,μένει μόνο να διαλέξεις σειρά προτεραιότητας

Η θέληση για τη συνέχιση του παραδεισένιου ταξιδιού τόση δυνατή.Αξιοζήλευτη..Γιατί δεν φτάνει μόνο η θέληση αλλά η πράξη.

Γιαυτό σαν ξύπνησες εύχεσαι να μην το είχες δει αυτό το διαβολικό όνειρο.

Όνειρα ανώφελα πια.

Και αν ποτέ με αναζητήσεις, εγώ θα' μαι εδώ,αγναντεύοντας το πέλαγος.
Το πέλαγος των ονείρων μας. Όνειρα που μοιάζουν ανώφελα πια.
Όνειρα που βυθίζονται,βουλιάζουν,χάνονται και έπειτα λησμονούνται

Και αν ποτέ με σκεφτείς κάνε σκέψεις χαρούμενες και τρέξε στον κάμπο.
Τρέξε στον κάμπο του μυαλού σου με τα όμορφα λουλούδια.
Κάποτε φύτευες και για εμάς όμορφες γαρδένιες και τριαντάφυλλα

Και αν ποτέ θυμηθείς και νοσταλγίσεις μην γυρίσεις στο ποτάμι
Στο ποτάμι των δακρύων σου που έχει τόσες αναμνήσεις.

Και όταν θα φωνάξεις..γιατί θα φωνάξεις δυνατά..'Απλά θυμήσου καρδιά μου άνθρωποι ήμασταν και εμείς.. περάσαμε μαζί πελάγη,κάμπους,ποτάμια κι' όμως χαθήκαμε στο διάβα της αγάπης.

Πραγματικότητα και όνειρο

Το όνειρο έσβησε νωρίς
Αφήνοντας τις σκέψεις μου σε όνειρο που χάθηκε
'Αφήνοντας εμένα πάλι στην αρχή.

Το πουθενά δεν είναι μακριά
Σύντροφος των ονείρων στέκει
Και ταξιδεύουν μαζί ώσπου κάποιο από τα δυο θα μείνει σύντροφος δικός σου και της πραγματικότητας

Ο κύκλος του ήλιου

Όταν χαράζει η αυγή ίσως να είναι η μέρα που θα ακούσεις κάτι σαν σιγανή κραυγή.
Στην αρχή έτσι θα σου φανεί, στην συνέχεια θα τρέξεις να κρυφτείς
Δειλά-δειλά θα αρχίσεις να ξεθαρρεύεις από την κρυψώνα σου..να δεις..τι σε καλεί
Αυτό το άκουσμα θαρρείς σε γύρευε από νωρίς
Και πάλι μες την πλάνη του θα χαθείς γιατί ήταν πολύ νωρίς να καταλάβεις πως δεν μπορείς.

Μέσα στο όνειρο μπορείς να φανταστείς
Να χαρείς και να πιστέψεις πως το παρόν είναι αλλιώς
Και το παρελθόν κακός.
Μα μες το όνειρο και εσύ και εγώ και αυτός ξέρουμε πριγκίπισσα είναι η αλήτισσα
Η πλάνη.

Και όταν ο βασιλιάς ήλιος κουραστεί θα πάει να κοιμηθεί
Δεν θα σε ρωτήσει αν μπορεί, μονάχα θα σου θυμίσει πως
Και πάλι μες την πλάνη εχάθηκες, γιατί ήταν πολύ νωρίς να καταλάβεις πως για άλλη μια φόρα το παρελθόν ήταν παρόν και τώρα κ αυτό το παρόν γίνεται παρελθόν.

Όταν τελειώνουν τα όνειρα

Της άφησε το χέρι λέγοντας της σ'αγαπώ..
Είχε εξηγήσει πολλές φορές τα "αλλά"..
Κατα βάθος ήξερε ότι οι λέξεις έβγαιναν από τα χείλη του χωρίς να εννοεί αυτά που έλεγε.
Γύρισε και είπε πως την λατρεύει..Αυτή απλά έσκυψε το κεφάλι.Τι να του έλεγε μετά από όλα αυτά που είχε ακούσει;; Σε τι να πίστευε..Αφού είχε σταματήσει να ονειρεύεται.

Το όνειρο σταμάτησε εκεί που τελείωσε η ελπίδα. Ή μάλλον εκεί που θέλησαν να τελειώσουν την ελπίδα με την απαισιοδοξία τους να γκρεμίζει ότι πιο όμορφο υπήρχε. Τα όνειρα τους.Άδικα.