Άλλαζε σελίδες και πρόσθετε όλα αυτά που ήθελε να πει..για να μείνουν..να ξέρουν και οι άλλοι..Το είχε ανάγκη να γνωρίζουν..Και το λευκό μελάνι λέρωνε το κατάλευκο χαρτί με άρρητα συναισθήματα..
Ήθελε τόσο πολύ να φωνάξει..αλλά..δεν γινόταν..Προσπάθησε.'Ετσι νόμισε..ότι προσπάθησε..Τον εμπόδισε..Τι;; Ίσως η νοοτροπία του κόσμου..αυτών που δεν έχουν καταλάβει πόσο σύντομη είναι η ζωή και αφήνουν συναισθήματα να θολώσουν τα νερά της ψυχής τους..Φεύγοντας..αφήνοντας το Τίποτα να το θυμούνται όλοι μέσα από την ικανότητα τους να μην μπορούν να θυμηθούν κάτι..Και άλλοι θυμούνται μία λέξη που φωνάζει "ΓΙΑΤΙ?γιατί με λευκό μελάνι;;". Ήταν τα άτομα που πίστευαν σε αυτόν..και ήλπιζαν ότι θα άκουγαν τις σκέψεις του.
Όταν το κατάλαβε ήταν αργά. Έψαξε και βρήκε μαύρο μελάνι..μα του είχε απομείνει μόνο λίγος χώρος για να γράψει..Δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω στις λευκές σελίδες γεμάτες από το λευκό μελάνι γιατί είχαν κλειδωθεί στο σεντούκι του παρελθόντος..
"Μετάνιωσα." Η πρώτη λέξη με το μαύρο μελάνι..η τελευταία για το βιβλίο του..Μα δεν απέμεινε κάνεις πια που να νοιάζεται να μάθει..Είχαν απογοητευτεί τόσο καιρό που έβλεπαν μόνο λευκές σελίδες..Παρόλα αυτά το πήρε το μάτι κάποιων..Πέρασε σαν ψίθυρος που δεν ακούστηκε καθαρά και μετά έσβησε..
"Μετάνιωσα" και έπεσε η πένα από τα χέρια του..αφήνοντας κάποιους να θυμούνται ένα λευκό βιβλίο με ένα αίσθημα πίκρας στην καρδιά τους..
Για όσους έχουν πράγματα να φωνάξουν και δεν το κάνουν ποτέ. Το μετά είναι αργά. .d0ric